Als je mij 21 jaar geleden had verteld dat wij zussen, Annemieke en ik, zouden gaan samenwerken, dan had ik je waarschijnlijk vierkant uitgelachen.
En als je me dan ook nog zou vertellen dat we een training zouden ontwikkelen voor het Erasmus Medisch Centrum had ik je helemaal niet meer geloofd.
Annemieke woonde destijds met haar man en vier jonge kinderen in Frankrijk en ik was net bevallen van mijn tweede dochter en gestopt met werken om voor mijn kinderen te kunnen zorgen.
Het was een periode waar de kinderen vóór alles gingen. Om toch wat inkomsten te hebben werd ik oppasmoeder en was het altijd een gezellige drukte bij mij. Annemiek en haar man hadden een bed & breakfast en een biologisch restaurant.
We werkten beiden hard.
En juist omdat we zo hard werkten regelden we voor onszelf een week in de boeddhistische gemeenschap van Thich Nhat Hanh. Een week zonder onze mannen en kinderen en mét reflectie, meditatie en heel veel stilte.
Met 140 kilometer per uur kwamen we daar aan om maar niets te hoeven missen.
En eerlijk…. het viel niet mee.
Na 2 dagen trokken we het zelfs niet meer. De stilte en de vriendelijkheid van de nonnen werd ons teveel. We vluchtten naar de parkeerplaats. Daar zaten we dan. In onze auto. Met het volume van de radio op 10, stuiterend en wel, een zak M&M’s leeg te eten.
Daarna gingen we heel vroom weer terug de gemeenschap in…
Het had ons goed gedaan, die uitspatting. We waren stukken rustiger en begonnen de dagen zelfs fijn te vinden. De rust, het tempo, de vriendelijkheid én de pretoogjes van de nonnen.
Ja, dat laatste heeft wel de meeste indruk gemaakt. De pretoogjes van de nonnen. Ze hadden niet alleen een prachtige, vriendelijke glimlach maar ook de hele dag door pretoogjes. Ze genoten zichtbaar van de dag, van het eten, van de mensen.
Na deze week, waarbij we met 80 kilometer per uur naar huis reden, gingen we ieder weer onze eigen weg. Terug naar onze mannen en kinderen. Terug naar het drukke en snelle leven.
Toch was er iets veranderd. We merkten dat we minder impulsief reageerden op situaties. Dat we keuzes maakten die niet alleen voor anderen maar ook voor onszelf goed waren. En dat we zelf ook vaker een glimlach op ons gezicht hadden.
Okee, het leven zag er heus niet direct rooskleurig uit, maar we ontdekten de manier om met de uitdagingen van het leven om te gaan.
We waren beiden zo geraakt door de eenvoud van dit lichter leven dat we er meer van wilden weten.
Als snel volgden we de opleiding tot Mindfulnesstrainer en Annemieke later ook de opleiding tot trainer Positieve Gezondheid. Door het volgen van de diversen masterclasses in binnen en buitenland en de jarenlange ervaring, ontwikkelden we steeds meer onze eigen stijl.
Toen we in 2018 door een arts van het Erasmus Medisch Centrum werden gevraagd om voor het Europees SEFAC onderzoek, een training te ontwikkelen, voor mensen die worstelen met chronische ziektes, zeiden we direct ‘Ja’.
Ondertussen zijn de ruwe resultaten bekend en blijkt dat onze aanpak werkt.
De aanpak die gaat over sociaal, mentaal en fysiek welbevinden. Want, gezondheid is niet alleen de afwezigheid van ziekte.
Gezondheid en welbevinden gaan over je prettig in je vel voelen ook als je (chronisch) ziek bent. Het gaat over het kunnen genieten van een bloem of een kopje thee. Over het hebben van mensen om je heen die je een handje helpen of die jij een handje helpt.
Verbinding is daarbij het sleutelwoord. Verbinding met jezelf en de ander.
Dus: als je interesse hebt in je gezondheid, welbevinden en levensgemak, meld je dan aan voor de 20 gouden tips voor een lichter leven.
Ben je een ‘Begeleider in Gezondheid’ (oftewel Zorgprofessional)? Laat het ons weten. Wellicht kunnen we samen de mentale, fysieke en sociale gezondheid van de samenleving bevorderen.
Hartelijke groet, Marijke
